Razendsnel door supertoeristisch Costa Rica

Op een van de laatste dagen op Bocas del Toro had de receptionist een foutje gemaakt met de reservering van een kamer die ik met twee andere meiden deelde en de kamer dubbel geboekt.. Omdat de anderen de kamer al gereserveerd hadden, bepaalden ze dat onze mondelinge afspraak dus kwam te vervallen en wij de kamer uit moesten. Nu was dat niet zo'n heel groot probleem geweest wanneer het geen Semana Santa (de week voor Pasen, wanneer iedereen, IEDEREEN in Centraal Amerika vrij heeft) was én er niet die week toevallig ook op Bocas voor alle immigranten een verplichte re-integratie of iets dergelijks was. Dit resulteerde er dus in dat wij letterlijk op straat moesten slapen, maar aangezien het hostel zich (terecht) verantwoordelijk voelde voor dit euvel, boden de eigenaars aan dat we bij hen thuis konden slapen óf dat ze op het balkon voor de receptie matrassen voor ons zouden klaarleggen. Omdat ik het hilarisch vond en het gratis was, heb ik dus een nacht in de buitenlucht geslapen en werd ik - zoals dat hoort - 's ochtends wakker van de eerste zonnestralen en de fluitende vogeltjes. Op mijn laatste ochtend in Bocas was tante Bom zo gelukkig om even met haar lievelingsmannen Sam en Tijn te skypen, die alweer twee jaar waren geworden en maar wát trots en tevreden waren met hun cadeaus :) Meteen daarna vertrok ik naar Costa Rica, met een directe verbinding op San José.

Hoewel vriendinnen me hadden verteld deze saaie stad te vermijden, moest ik hierheen voor een tussenstop richting Monteverde. Onder het motto 'nu we er toch zijn' ben ik de volgende ochtend (witte donderdag) eventjes rondgelopen door het stadje dat compleeeet uitgestorven was vanwege het aankomend paasweekend. Werkelijk alles was gesloten, elke minisupermarkt, elk museum en andere enigszins interessante publieke attractie en alleen een klein winkeltje met authentiek Costa Ricaanse producten was geopend. Hier heb ik - vanwege mijn tic om uit elk land een mooi sieraad als souvenir te kopen - een heel mooi gouden kettinkje van abstracte kikkers gekocht (dat op het moment van schrijven nog slechts op foto bestaat, janken!), om me vervolgens maar naar de parken te begeven voor wat mooie indikken van deze saaie maar niet lelijke stad. Toen zelfs het door de Lonely Planet getipte restaurant niet meer bleek te bestaan, had ik genoeg gehoord en ben ik snel naar de bushalte voor Monteverde te gaan. Er rijden namelijk dagelijks slechts twee bussen en omdat ik die van (te) vroeg in de ochtend had laten schieten, móest ik 'm 's middags wel halen want anders zou ik vanwege Goede Vrijdag nog tot zaterdag in San José gevangen zitten. Enfin, om half 1 stond ik bij de bushalte voor de bus van half 3 (liever te vroeg dan te laat, hè mam!) en dat bleek gelukkig ruim op tijd. Toen om twee uur nog niet de sleutels van de 'boleteria' (ticketverkoop) terecht waren, werd de slijptol tevoorschijn getoverd om korte metten te maken met het slot zodat alle wachtenden eindelijk hun kaartje konden kopen. Toen het slot eindelijk bijna open was, bleek de dame van het winkeltje ernaast tóch opeens 'OEPS!' de sleuteltjes gevonden te hebben en kon het slot alsnog op reguliere wijze geopend worden en kregen alle onrustige zielen eindelijk hun kaartje.

In Monteverde ben ik naar Pensión Santa Elena gegaan, een hostel gegaan dat Edd, een heel aardige hostelvrijwilliger van eerder op de route, me had aangeraden en bij het noemen van zijn naam werd ik allervriendelijkst ontvangen en uitgebreid geïnformeerd over de 'topattracties' van het 1. De volgende ochtend om 6.15 zaten we dus op de bus naar Monteverde Cloud Forest Reserva te wachten en werd ons na een kwartier duidelijk dat er ook hier geen bussen zouden rijden en we zodoende een overprijsde (vandaag kunnen ze nl vragen wat de willen) taxi moesten nemen. Doordat deze natuurlijk vele malen sneller was dan de bus zou zijn, waren we veel te vroeg op locatie voor onze tocht om 7.30 uur, wat minder erg zou zijn geweest wanneer het niet regende. De wandeling in het Cloud Forest was echter de regenbui waard, want we waren een van de eerste groepen die het park betraden en daardoor (ongewild) ook de dieren wegjoegen voor de andere groepen.. We zagen direct al wat apen oversteken boven onze hoofden, vervolgens een tarantula in z'n schuilplaats en met behulp van een lokroep van de gids kwam een prachtige quetzal ons goedemorgen zeggen en zagen we nog tientallen kolibries. We kregen daarnaast uitgebreid uitleg over dit 'wolkenbos', waar de ene helft van her jaar de wolken vanuit de Pacific blijven hangen en de andere helft van her jaar de wolken van de Atlantische Oceaan. Hierom vangt het heel veel vocht op (=regen), waardoor de jungle hier zo 'lush' is (ik kan even geen goede vertaling voor t woord vinden, maar voel je vrij om Google translate te gebruiken!). Na deze ontdekkingstocht door de natuur konden we met onze nieuwe Duitse vrienden gratis (!) mee terug naar het hostel om even te chillen en te lunchen, voordat ik 's middags ging ziplinen. Deze ervaring was een grote deceptie, want ik had me daar zoiets bij voorgesteld als mijn avontuur twee jaar geleden in Laos, toen we met z'n drietjes in een quasi onontgonnen gebied met twee gidsen wandelden en over de jungle vlogen op zoek naar Gibbons. Hier in Monteverde zijn ze echter al wat meer ingespeeld op het toerisme en mocht ik samen met een zestigtal andere toeristen vooral heeeel lang wachten op telkens weer een nieuwe zipline, begeleid door 18 gidsen die ons opvingen en weer weg lieten vliegen. By far not as exciting as expected..! Het enige dingetje daar dat wel vrij tof was, was de Tarzan swing van 40 m, waarbij je eerst zo'n 35 m vrije val hebt en dan wordt gegrepen door het slingerende koord. Voor de bungee van 140 m moet ik dus nog ooit terug, maar dat geldt voor zo'n beetje heel Costa Rica, waar ik in drie dagen doorheen geraced ben. Voor iedereen die mee heeft geteld, ben ik dus de volgende ochtend alweer vertrokken.. Busje genomen om 6 uur (geen probleem, ik kan hier zonder alcohol in m'n bloed toch niet tot na 6en slapen) richting Peñas Blancas en daar een Duits meisje ontmoet dat dezelfde richting op reisde. Zij was alleen wel zoooo saai dat ik haar echt af heb moeten schudden, omdat ik bang was anders een paar dagen in ultieme dullness te zitten. Entonces, als enige blondine in een chickenbus vol locals gesprongen richting San Juan del Sur om me te settelen en klaar te maken voor 'Sunday Funday'. Dit is een poolcrawl; zoiets als een kroegentocht, maar dan met zwembaden. Het begon om 14 uur in een chique resort en hoe verder de avond vorderde, hoe minder fancy de pools werden en hoe shabbier de bars. Men had gezegd dat je met 500 cordobas (omgerekend zo'n $20) mákkelijk de avond kon redden. NOT! In de laatste bar heb ik me dus noodgedwongen bij een groepje mannen aangesloten die best met mij alle shots op de drankenkaart wilden uitproberen, een fantastisch idee! Althans, die avond leek dat leuk. De volgende dag moesten m'n nieuwe (leuke!) Duitse vriendin en ik dus noodgedwongen richting het strand voor 'fun in the sun', wat eigenlijk neerkomt op zo min mogelijk doen en bij hoge nood aan verkoeling zwemmen en daarnaast gewoon sierlijk op je jurkje-turned-handdoek blijven liggen om de zonnestralen te absorberen. Vanwege haar gebrekkige Engels en het simpele feit dat ik haar wel mag, hebben we zo'n beetje de hele dag Duits gesproken (wat ik bij elke andere Duitse(r) stug weiger en pretendeer niet te kunnen), dus het was alsnog enigszins leerzaam om de hele dag te chillen. Bovendien is het best leuk om weer eens de taal te spreken die ik met Mieke tot in den treure heb gesproken vanwege het feit dat we het oh zo lelijk en lomp vinden klinken!