Prachtig Antigua en dolheid bij Lago Atitlan

In de bus die ons van León naar Antigua bracht, leerde ik een interessante man kennen die een beroep heeft om van te dromen. Althans, zo klonk het.. Hij werkt in Londen (pluspunt) voor een travel agency dat gepersonaliseerd advies (pluspunt) geeft, waarbij ze het gebied waarover ze adviseren ook daadwerkelijk kennen (pluspunt). Kortom: hij moet (mag!) voor z'n werk zo'n twee maanden per jaar reizen om nieuwe landen te verkennen die hij aan zijn 'portfolio' kan toevoegen, eet en slaapt in de beste en mooiste restaurants en hotels en krijgt daarvoor betaald. Yep. En ze zoeken nog nieuwe mensen, helemaal top! Die avond trakteert zijn zaak ons op een fantastisch diner, omdat ik graag wat meer over de ins en outs te weten wil komen, en vooralsnog klinkt alles erg aantrekkelijk dus wie weet moet ik binnenkort maar eens naar Londen. Dat was dus een mooie binnenkomer in Guatemala en hoewel ik een roteind door de regen moest rennen naar dit luxueuze restaurant met heerlijke camembert en de perfecte tonijnsteak, was Antigua voor mij nu al een topervaring.
De volgende dag heb ik wat kerken bezocht en ben ik markten gaan verkennen onder de noemer 'professioneel shoppen' en daar ben ik tegen wat mooie tassen aan gelopen. Deze heb ik nog even gelaten voor wat ze waren, omdat men me vertelde dat er dichtbij ook een dorpje genaamd Pastores is, waar elke tienda gespecialiseerd is in lederwaren; laarzen en tassen. Sounds like a dream, right? Helemaal omdat het hier over cowboylaarzen gaat! Met een meisje uit m'n hostel heb ik voor de dag daarna een tour geboekt met Elizabeth Bell, klaarblijkelijk een legende in Antigua, waarmee we in 3,5 uur langs en door alle hoogtepunten van Antigua rennen. Ja, rennen!! Er is zelfs bijna geen tijd om mooie plaatjes te schieten en eenieder die mij kent, weet hoezeer ik van mooie plaatjes (maken) houd en wellicht ook dat ik enigszins perfectionistisch hierin ben en dus graag m'n tijd neem voor zo'n plaatje. Anyways, hoewel het ons een uurtje kost om aan deze bijzondere vrouw en haar tempo te wennen (en zij ons als youngsters in de groep minder waardeert dan de oudelui), was dit een meer dan interessante en zeker aan te raden tocht door de oude hoofdstad van Guatemala. Om te kunnen herinneren wat we allemaal bezocht hebben, heb ik even moeten spieken in m'n Lonely Planet en we hebben zo'n 9 highlights afgevinkt, waar we mijns inziens ook een hele dag voor hadden kunnen uitrekken. Dat gezegd hebbende, zijn we na de tour bij het Choco Museo (nu we toch bezig zijn) neergeploft voor een goede lunch, afgesloten met een chocoladefondue. Die calorieën hadden we er toch al afgerend! Eigenlijk wilden we ook nog een workshop chocolade/truffels maken doen, maar hiervoor moesten we eerst pinnen en m'n kaart gaf overal aan contact met m'n bank op te nemen, dus dat grapje ging (helaas?) niet door.
De volgende ochtend ontdekte ik wat het probleem was; een of andere waarschijnlijk uiterst vriendelijke gozer in El Salvador was zo vrij om m'n pinpas te skimmen en elke dag het maximum bedrag hiermee op te nemen. Dat betekent dat ik nu $1000 armer ben en bovendien een telefoontje naar de bank moet plegen om deze kaart te blokkeren, een gesprekje van 22 min à 427 ct. p/m, reken uit je winst! Opnieuw dus zo'n €100 verder kan m'n dag eindelijk beginnen, nadat ik van 'n vreemde - die ziet dat ik het even nodig heb - een knuffel krijg. Geen zin om chagrijnig te zijn, want dat maakt het niet ongedaan en op naar Pastores! Hier hebben ze inderdaad in elk winkeltje een overload aan laarzen (welke ik bij lange na niet allemaal even mooi vind), maar de tassen zijn er schaars. Hoewel ik voor mezelf prachtige laarzen scoor, vind ik hier niets dat ik wil importeren en ga ik half euforisch, half teleurgesteld naar huis. Met een paar Australiërs ga ik die avond een rood wijntje drinken (/weghakken) en tijdens het eten vliegen er nog twee flessen over tafel. Ik dacht dat de dame (van de knuffel) op wilde scheppen toen ze zei dat 'it would be unaustralian not to ...' vul maar in, alles wat met veel en snel drinken te maken had, maar ik stond werkelijk versteld van de snelheid waarmee zij zuipen (inderdaad, niet drinken). De volgende ochtend ben ik voor een kleine hike - wat niet meer dan een wandeling bleek - naar Cerro Cruz gelopen voor het beste uitzicht over Antigua. Met een paar vriendinnen van Kylie had ik in de middag afgesproken, want zij kwamen maar Antigua om even Ciudad de Guatemala te ontvluchten. Samen met hen heb ik een paar toeristische attracties van de eerdergenoemde tour opnieuw bezocht en mijn tas met de eerste aankopen uit Nicaragua meegegeven om bij Kylie te droppen, zodat ik er niet langer mee hoef te sjouwen en m'n handen weer vrij zou hebben.
De volgende ochtend sprong ik na lang twijfelen over m'n bestemming met de twee Australische dames in de bus die ons naar San Pedro la Laguna aan Lago Atitlan zou brengen. Al in de bus begon het feest "cause we are the party" en probeerden ze onze stille medereizigers (meer te irriteren dan) te entertainen door kaskraker na kaskraker van de Spice Girls te blèren, wetende dat 1 zin voldoende was om het hele lied vervolgens in je hoofd te zingen, of je nu wilt of niet.. In San Pedro aangekomen bleek dat we nog helemaal niet zo'n slechte keuze gemaakt hadden door te kiezen voor Mikaso; de dames namen beiden een mooie, ruime eigen kamer, ik een cheap dormbed en vervolgens konden we op het dakterras de hele middag genieten van een lekker zonnetje en de jacuzzi's die jullie vast al op Facebook voorbij hebben zien komen. De avonden brachten we veelal door in bars, waarbij we altijd selectief waren en kozen voor de bar waar die avond de meeste gratis shots (meestal tequila! Yes Melissa, paradise!!) te krijgen waren. We hadden verder grootse plannen voor San Pedro en omgeving, die dan weer door bewolking en dan weer door katers gedwarsboomd. Na onze tweede late avond (en een stemmetje van PHENIX in m'n hoofd: kom op Marlon, jij kunt dat) werden we door een gids om half 4 opgehaald voor een hike naar de 'Indian Nose', het hoogste punt van een gebergte dat lijkt op het profiel van een gezicht, waar we de zonsopgang opwachtten. De weerspiegeling van het licht in Atitlan was een van de mooiste dingen die ik tijdens deze reis heb gezien en was absoluut de korte nacht waard. Dat we diezelfde middag naar Santiago gingen om te shoppen werd een groot fiasco, omdat Lauren en ik allebei doodmoe en dientengevolge compleet besluiteloos waren. Onderhandelen ging ons slecht af en we wisten zelf niet eens wat we wel en niet wilden, maar uiteindelijk zijn we toch met vette dingen naar huis gegaan (al was t minder dan waar we op hoopten). In San Pedro herstelden we met een supergroene smootie, gezonde maaltijd en doken we vroeg onder de wol. Ditmaal in n ander dormbed, want m'n kamergenoten waren van stapelbed naar stapelbed aan het springen geweest en hadden een bes gesloopt, waardoor ík moest verhuizen.. In eerste instantie was ik verontwaardigd dat ik dan degene was die moest verkassen, maar direct daarna zag ik in dat dit mijn kans was om aan het gesnurk te ontsnappen. Na een heerlijk rustig nachtje zouden we de volgende ochtend in Panajachel gaan paragliden en shoppen, maar een regenbui gooide roet in het eten waardoor we niet de lucht in konden en noodgedwongen hebben we de hele dag benut voor een van onze favoriete bezigheden. Helaas konden we geen mooie tassen vinden in Panajachel, noch goede outfits voor het verkleedfestijn dat we voor die avond in gedachten hadden. Wel vonden we fantastisch mooie jasjes die al via Facebook te bewonderen zijn geweest.. De volgende ochtend ben ik in Lago Atitlan gaan duiken met een vriend die - na lang nadenken en m'n logboek nog eens inkijken - 2,5 jaar geleden mijn duikinstructeur in Koh Tao geweest blijkt te zijn. Hier bezochten we een hotel en een huis onderwater, een fenomeen dat de komende tijd meer en meer te zien zal zijn dankzij het stijgende water in het meer nadat een belangrijke waterweg is afgesloten na een vulkaanuitbarsting een aantal jaren geleden. Hoewel het water erg koud was (22 graden Celsius) en we zodoende duikpakken van 7 mm dik met lange mouwen en pijpen en zelfs duikschoenen aan moesten, was het zand - en dus het water - van het vulkanische meer op sommige plekken enorm verwarmd door stoom van de vulkaan, zodat we lekker een eitje konden pocheren onderwater en onze handen konden opwarmen aan het hete zand. In San Pedro kocht ik vervolgens nog een aantal mooie tassen voor m'n toekomstige website en inspireerde ik Lauren om hetzelfde te gaan doen in Australië, leuk!! Die avond was eindelijk het grote verkleedgebeuren en we hadden in een aantal vintagewinkels de meest opvallende kleding en accessoires gescoord om onszelf die avond mee te versieren; een lange jurk met split aan de zijkant tot halverwege de billen, maskers en bloemen in het haar en we waren nóg mooier dan elke andere avond. Al in het restaurant kregen we leuke opmerkingen over hoe fantastisch we eruitzagen en dat hield niet op totdat de avond voorbij was. Dankzij de inspannende dag die ik er al op had zitten, heb ik opnieuw bewezen dat het mogelijk is om midden op de dansvloer al dansend in slaap te vallen, waar iedereen behalve ik bijzonder verbaasd en van onder de indruk was. Ikzelf vond het maar wát vervelend, want ik wilde natuurlijk (dit voelden jullie hopelijk aankomen) nog niet naar huis, zoals jullie me kennen. Toch naar huis gesleept door m'n vriendinnen en aldaar vredig onder de wol gekropen. De volgende dag stond in het teken van all-you-can-eat: brunch vanaf 10 uur, die ons genoeg verzadigde tot de sushibar om 18 uur haar deuren opende en waar ik opnieuw vriend en vijand verbaasde met mijn 'gezonde eetlust'. Die avond was mijns inziens een rustige, al was Louise al dronken naar huis voordat we überhaupt uit gingen (te weinig gegeten, is mijn theorie) en waren we enorm fan van het groene stoplicht boven de bar dat wees op gratis tequila, jippiejeej! Die avond had ik officieel geen slaapplek meer omdat ik te laat was met aangeven dat ik - totaal onverwacht - nog wat langer daar zou blijven, maar ik kon twee roomies 'dwingen' hun vierde nacht op rij hun bed te delen en zodoende kon ik gewoon in m'n eigen bedje blijven. Je moet wat om kosten te besparen wanneer je credit card je enige betaalmiddel is en daar blijkbaar een limiet op staat..