Honduras: hitchhiken naar Copán en duiken in Utila

Na het vorige verhaal in Juayúa hebben Liza en ik gerock-paper-scissored om te kijken waar ik naartoe zou gaan (Honduras of Nicaragua) en heb ik besloten mee naar Honduras te gaan. We vertrokken dinsdags nadat de hechtingen uit Joni’s arm waren gehaald en we wilden de hele dag reizen zonder te betalen. 250 km lang en door drie landen, met drie jongedames en een man in een little black dress. Kijk, wij zoeken wel avonturen uit. Volgens de planning zou de rit met de auto zo’n 3 uurtjes duren, maar als hitchhiker ben je natuurlijk afhankelijk van ‘aangeboden vervoer’, dus we namen het ruim door er de dubbele duur voor uit te trekken. In El Salvador ging het verrassend simpel en sprongen we de ene laadbak uit en bijna direct de volgende weer in. Na zes pick-ups kregen we een personenautootje aangeboden (autootje omdat het met 4 (grote) personen, 4 backpacks en 4 daypacks vrij krap is om daadwerkelijk ín een auto te zitten. Daarna moesten we een heel eind lopen om bij de douane te komen en uit te checken bij El Salvador en in te checken in Guatemala. Omdat het in het grensgebied ERG rustig was qua vervoer en er nagenoeg geen pick-ups/auto’s de grens overstaken, besloten we het over een andere boeg te gooien en ons duimpje uit te steken bij passerende Amerikaanse trucks. Welgeteld de derde stopte en haalde ons vol enthousiasme binnen en zijn ogen vielen bijna uit zijn hoofd toen hij zag dat we een nog niet aangebroken fles Flor de Caña (rum) bij ons hadden. Steve werd meteen aan het werk gezet en mocht voorin in de cabine voor bartender spelen, terwijl Liza, Joni en ik zaten te chillen op zijn bed. De beste man sloeg de beker rum in een keer achterover, maar aangezien het zijn rijstijl niet echt beïnvloedde en de wegen vrij goed en ruim waren, was dit een erg prima ritje. Bij de splitsing richting de grens zette hij ons af en wachtten we op nieuw vervoer. Men wilde ons met de bus meesturen, maar aangezien we niet wilden betalen voor transport, lieten we dat voorbijgaan. Na een klein kwartier wachten zonder passerende pick-ups kwam er een super oldschool vrachtauto aan die vol met cementzand en zakken kalk lag, en we sprongen direct achterin. Het heuveltje dat we op reden, konden we net aan en we kwamen niet boven de 20 km/h, terwijl ondertussen allemaal pick-ups voorbijraasden (nadat ze een foto maakten). Met alle aandacht die we kregen, voelde ik me bijna een prinses en konden wij alleen maar uitgebreid wuiven naar iedereen die ons waarschijnlijk maar een stel vreemde toeristen vond. Daarna scoorden we nog een pick-up waar al 6 personen achterin zaten en wij met onze backpacks mochten netjes op de rand van de laadbak plaatsnemen. Terwijl we met 80 km/h over de bergen raasden (zo voelde het althans), had ik me in de bak gewrongen en zat de moeder van de familie mijn rok de hele tijd nog iets verder naar beneden te trekken, zodat ik maar netjes bedekt was, knus en gezellig ritje dus. Afgezet bij de grens was het ondertussen donker en nadat we Guatemala – helaas onofficieel betaald – weer verlieten en Honduras binnenkwamen, was ik even bang dat we de laatste 9 km zouden moeten lopen. Gelukkig kwam er een luxe 4x4 aan die net achter ons had gestaan bij de douane en kon ik in het straatlicht gaan staan, zodat we opgemerkt en meegenomen werden. Spannende tijden.

We hebben vervolgens een dag rondgelopen in Copán Ruinas, waar we oude Maya ruïnes bezichtigden en Macaus (beter bekend als papegaaien) van heel dichtbij en in het wild konden zien. Allemaal adembenemend mooi en de gids kon maar niet ophouden met praten over de koning dieciocho conejos (Achttien Konijnen, de naam die hij zelfs in het NLs kon uitspreken). Het stadje zelf was ook erg mooi, een van Honduras’ mooiste steden en bovendien veilig genoeg voor toeristen. Vervolgens zouden we direct naar Utila gaan om te duiken, maar deden onze bussen er zo lang over dat we strandden in La Ceiba, waar we – volgens de Lonely Planet – beter niet na zonsondergang al te veel rond konden lopen. Dat gezegd hebbende, hebben we het strand (gevaarlijkste gebied) in het donker vermeden, maar wel lekker door de regen gerend nadat we in een IJSKOUD restaurant waren gaan eten.

We hebben de volgende ochtend de eerste boot gepakt (vertrekken er maar 2 per dag) naar Utila en ons meteen ondergedompeld in de locale bezigheden: duikcursusje en ultiem relaxen. Zo’n 10 minuten nadat we besloten hadden welke duikschool we namen, konden we meteen mee op een excursie naar Water Cay, een van de mooiste onbewoonde eilanden met wit zandstrand, palmboompjes, koraal en veel snorkelbaar water en natuurlijk was er een hamburgerbar op vaarafstand. Wat wil een mens nog meer? De volgende dagen hebben we allemaal onze PADI Advanced Open Water gehaald en elke avond geprobeerd de feestjes mee te pakken. Heftige combi, maar je moet wat als je maar 5 dagen op een plek als deze zit! Bij de duikcursus hebben we zo’n beetje de vetste duiken gedaan die bij Advanced horen; we hebben naar wrakschepen gedoken op 30 meter, een paar praktijklesjes gedaan als Peak Performance Buoyancy (zorgen dat je op de juiste hoogte in het water blijft zweven) en Navigation en afgesloten met een Nightdive. Supervet om het koraal eens in ander licht te zien, alles lijkt veel fellere kleuren te hebben dan wanneer je overdag gaat duiken en de kleuren veranderd worden doordat je als een zeemeermin zo “diep in de zeeee” zwemt. Naast de vijf duiken van de cursus kregen we nog 4 fundives voor een belachelijk laag totaalbedrag, dus nadat we ons slagen gevierd hadden moesten we nog één keertje om 7 uur de zee in, voordat we de boot over de wilde zee terug naar het vasteland namen. Liza en ik gingen met de bus naar San Pedro Sula, de gevaarlijkste stad ter wereld (met een score van 158 moorden per 100.000 inwoners), met een buschauffeur (en zijn mattie) die van elke naderende truck/bus zo enthousiast werd, dat het leek alsof ze een roadtrip hadden zonder de 50 mensen achterin hun bus. Hilarisch! In SPS bleken we in een goede buurt te zitten, dus een tripje naar de mall kon geen kwaad en voelde eerlijk gezegd echt 10x zo safe als La Ceiba! Vandaar ben ik de volgende dag naar Panama gevlogen en daar ga ik (ditmaal echt) snel meer over schrijven. Ik wil jullie niet meteen vandaag vermoeien met een verhaal van 5 kantjes.

Oh ja, fyi: ik leef dus nog voor de volle 100% en HET IS HIER FANTASTISCH!! Veel liefs voor iedereen :)