Vulkanen, inkoop en meer vulkanen

Na ons warme onthaal in Nicaragua zijn we doorgereisd naar Isla de Ometepe, 'slechts 2,5 uur van San Juan del Sur vandaan'. Natuurlijk is dat niet waar en hadden we beter moeten weten, en hoewel ik om 9 uur klaar was voor vertrek, moesten we tot na elven wachten tot Sophie's Italiaanse tijdelijke vriendje. Toen we om half 12 in de chickenbus zaten, leek alles nog vrij voorspoedig te gaan en we stopten niet elke 50 m om iemand in de bus te proppen. We werden vervolgens door de taxi bij de haven gedropt en hoefden maar een halfuur te wachten op onze boot. Perfect, lunchtime!! Maar daar dacht de rest anders over en t was belangrijker dat we eerst zorgden dat we aan de overkant kwamen en we deze boot niet misten. De boottocht was fantastisch; we zaten in n donker onderruim en ik had het geluk naast een soort laaddeur te zitten, waar nogal wat gaten in zaten, wat - toen we eenmaal op het woeste water zaten - af en toe voor een volle lading verkoeling zorgde. Eenmaal aan de overkant aangekomen, werden we door een horde taxichauffeurs opgewacht die ons voor een schamele $5,- binnen 40 minuten naar de andere kant van het eiland wilden brengen, maar wij waren zo slim om weer een chickenbus te nemen, wat maar $1 zou kosten en naar verwachting den uurtje zou duren. Na 15 minuten staan in dit kruipende blik sardientjes, durfde iedereen toe te geven dat de taxi wellicht tóch het betere alternatief geweest zou zijn en toen we een uur later gedurende 30 minuten met motorpech stilstonden, werd iedereen langzaamaan chagrijnig. Aangekomen in Santa Cruz renden we het eerste het beste restaurant in om over onze 'hangry' bui heen te komen en pas toen werd het weer een beetje gezellig.. Maar "it ain't over 'til the fat lady sings" en bijna alle hostels zaten compleet vol, maar Sophie en ik wilden niet opsplitsen want dat zou betekenen dat haar Italiaanse romance zich verder zou ontwikkelen en ik zou weer alleen met Marcus (een raspessimist) opgescheept zitten. Zodra we hoorden dat er in Little Morgans nog 4 bedden in de dorm vrij waren, haastten we ons daarheen en werden we verwelkomd met een shotje rum. Dat gaat de goede kant op! We ontmoetten daar twee Amerikanen die met hun compleet gepimpte auto richting de World Cup in Brazilië rijden.
De volgende dag gingen we met hen het eiland verkennen en reden we over zandweggetjes die onbegaanbaarder waren dan die in Laos, back in the days. We moesten even stoppen vanwege een geluidje bij het achterwiel en er blijkt een scheur van zo'n 8 cm in de band te zitten. Dus onze eigen Indiana Jones spring achter het stuur vandaan en met behulp van maar liefst twee krikken lukte het om de auto hoog genoeg te liften om de band te vervangen. De rest van de weg ben ik achterop de motor geklommen, deels vanwege het comfort en natuurlijk omdat dat vele malen heerlijker rondrijdt dan op de achterbank van n jeep! We hebben de twee vulkanen van alle kanten bewonderd en een tussenstop gemaakt bij Ojos de Agua om te relaxen bij het heerlijkste helderste water onder het genot van een frisse kokosnoot. Terug in het hostel besloten we een hike naar de top van de hoogste vulkaan te boeken. Hiervoor moesten we om 23.45 klaarstaan, want het doel was de zonsopgang vanaf de top van de vulkaan te aanschouwen.

De twee minder sportieve mannen gingen niet mee en de hike zou zo'n vier uur moeten duren, maar wij liepen blijkbaar iets sneller dan gepland en het was meer dan heel erg mistig. Het was heeeel erg mistig, als in: de bovenste 400 m van de klim zaten we midden in de wolken en waren we dus doorweekt. Stoppen voor een korte pauze was niet echt een mogelijkheid, omdat het zo hard waaide dat je te snel afkoelde wanneer je niet in beweging was en het was moeilijk om een beschut plekje te vinden. De laatste 200 m zagen we bijna geen hand voor ogen en moesten we letterlijk op handen en voeten naar boven klimmen/klauteren, want anders zou de wind ons van de vulkaan smijten. Het begon net heel erg naar rotte eieren te ruiken (en ik was bang dat het de spijsvertering van de gids was) rn quasi onbegaanbaar te worden, toen Adam tegen me zei: "als je terug wilt, dan moet je het zeggen en dalen we meteen af", en tegelijkertijd riep de gids, die 2,5 meter voor me klom: "This is the top!". Nou, na die 1500 m kon ik deze laatste meters ook nog wel aan en eenmaal op de top waren we redelijk euforisch en hadden we het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Hoewel van een mooie zonsopgang geen sprake was (het was net half 5 geweest), we niet de krater in konden kijken, noch van het uitzicht over het hele eiland konden genieten vanwege de dichte wolk om ons heen, was dit moment eventjes heerlijk en zeker een persoonlijk hoogtepunt. En helemaal omdat ik sinds twee uur mezelf aan t afvragen was of dit wel écht iets voor mij was.. Enfin, eenmaal daar moesten we natuurlijk dat hele takkeneind ook nog terug klauteren en ik kan jullie vertellen dat het makkelijker is om 'on all fours' naar boven te klimmen dan naar beneden. Als je dan ook nog zo'n prinses bent om in je warme witte lievelingstrui te willen klimmen, maar niet wilt dat deze vies wordt, geeft dat het nog een extra dimensie aan de moeilijkheidsgraad. Niet vallen op een modderige steile berg die helemaal vochtig is van de dichte bewolking is voor mij als (hmm, hoe zeg ik dit zonder mezelf al te zeer naar beneden te halen.. kluns, lomperik?) onvoorzichtig persoon natuurlijk een onmogelijke opgave. Eenmaal in de jungle ging het wat soepeler, daar ik met m'n armen door de bomen en takken slingerde, terwijl m'n voeten stevige grond zochten, maar tegen die tijd was m'n hele kont en trui al doorweekt van de modder. Schrale troost was dat ook Adam en zelfs de gids enkele malen vielen en we hier allen hartelijk om konden lachen. Eenmaal voorbij de eerste vegetatie was er een stuk met enorm veel losse steentjes/zand, waar we een paar honderd meter naar beneden konden rennen terwijl onze voeten voortdurend wegzakten in de grond, dat was m'n favoriete deel van de hele tocht! Halverwege de afdaling werd het licht en eenmaal beneden waren de howler monkeys net wakker en schreeuwden luidkeels om onze aandacht. Ik besloot deze dag verder niet aan inspannende activiteiten te besteden en vervolgde mijn weg naar Granada, waar ik weer herenigd zou worden met Sophie die het hostel op Isla de Ometepe was ontvlucht vanwege het overweldigende (ronduit smerige) aantal vliegjes dat hier heerste.

Granada was alles wat ik ervan verwachtte en meer. Het heeft prachtige kleurrijke gebouwen, geweldig mooie kerken, gezellige straatjes en barretjes, een prima eerste indruk! De eerste volledige dag die ik in Granada doorbracht, zijn we naar Laguna de Apoyo gegaan, een enorm kratermeer dat het warmste en schoonste meer van Centraal Amerika is. Hier konden we in een hostel - dat niet voor niets de naam 'Paraiso' heeft - de hele dag relaxen op stretchers en voor een beetje gezonde activiteit lekker kayakken op het meer. Helemaal tot onszelf gekomen, zijn we 's avonds in bij The Garden Café gaan eten en zagen we daar wat mooie spulletjes gemaakt van gerecycled papier die door vrouwen van lokale initiatieven gemaakt werden. Even verderop vond ik tot mijn grote vreugde ook nog een winkeltje met de meest fantastische lederen producten (tassen, portemonnees, armbanden, riemen en sandalen), waarvan de meesten afgewerkt waren met exotisch leer, ofwel slangen- en krokodillenhuid. In eerste instantie kocht ik hier alleen een bijzonder mooie armband voor mezelf en de volgende dag besloot ik niet egoïstisch te willen zijn en deze spullen mee naar Nederland te nemen voor de verkoop. Stiekem heb ik dit alles al op Facebook geplaatst om jullie alvast warm te maken, maar eigenlijk kan ik niet wachten om het allemaal op een site te zetten en vanuit daar te gaan verkopen! Een lading telefoonhoesjes is ook al onderweg, dus stay tuned..

De volgende stop op m'n reisschema was León, waar het altijd heet is (niet gek, zo rond de evenaar). Ook hier reisde ik weer achter Sophie aan en ik trof haar bij opnieuw een paradijselijk hostel aan het water. Het leven wordt niet veel mooier dan dit, vooral niet nu ik in zo'n opperbeste stemming ben na m'n eerste aankopen en ik van mezelf dit succes mag vieren met weer een dagje strand. 's Avonds is er een goede reden voor een feestje (zoals elke avond in backpackersland mits je de juiste hostels kiest) en de volgende dag is er weer die onvermijdelijke kater. Hier hebben we helaas geen tijd voor, want het is tijd voor actie!! Bewapend met een fles 'hangover cure' (lees: water), zonnebrand en een camera gaan we richting Cerro Negro; de zwarte heuvel. Dit is een vulkaan die al sinds enige jaren weinig actief is, zo weinig dat elk signaal en elk wolkje rook wordt opgemerkt en beschouwd als teken dat de vulkaan elk moment kan uitbarsten, zo ook de dag dat wij deze beklommen. Maar we kwamen hier niet als geografen om al te veel over deze vulkaan te weten te komen, wij waren hier. - zoals eerder gezegd - voor wat actie. Deze 'zwarte heuvel' van 600 m wordt namelijk sinds tien jaar bijna dagelijks gebruikt door (soms meer, soms minder) gekke toeristen voor de extreme sport 'volcano boarding', wat eigenlijk niet veel meer inhoudt dan op een plank gaan zitten en zo recht mogelijk en zonder te vallen van deze hoge berg af razen. Hier wordt een klein competitie element aan gehangen door de snelheid te meten en wie wil er nu niet graag winnen?! Ik in ieder geval wel, zoals velen van jullie misschien wel iets te goed weten; 'gezonde competitie' is nu eenmaal helemaal mijn ding! Desalniettemin begon ik mijn afdaling heel voorzichtig, nadat ik die ochtend met Nikkie had gesproken die me de wijze woorden "Niet vallen he. Zou echt wat voor jou zijn ;-) " meegaf voor dit avontuur. Met dit - en de mensen die ik eerder in El Salvador had gespot, waarvan 3 op de 5 een aandenken aan het volcano boarding had, in de vorm van ofwel heftige schaafwonden, ofwel stevige botbreuken, ofwel een combinatie van beide - in m'n achterhoofd en met de nodige portie zelfkennis leek het me verstandig me niet op het verbreken van het record van 95 km/h te storten en zo verstandig (!) te zijn eerst de technieken en fouten van anderen af te kijken en vervolgens soepel naar beneden te schuiven op m'n houten plank. Daar aangekomen met een nette 42 km/h kon ik maar twee dingen denken: dat kon sneller en ik wil opnieuw!! Kortom, heel gaaf en als ík hier al heelhuids af kom, lieve lezer, dan kan iedereen het! We werden bij terugkomst in ons partyhostel verwelkomd met een frisse mojito en daarna aan een quiz onderworpen (my fave!!) over alle random feiten mbt deze vulkaan, waarbij je met elk goed antwoord een extra mojito kon winnen, winnen, WINNEN!! Helemaal top en zoals jullie begrijpen had deze feitennerd een hele collectie mojitos gewonnen. Dat leek me een mooie afsluiter voor dit prachtige land en die nacht nam ik de bus rechtstreeks naar Antigua in Guatemala met een kleine tussenstop in El Tunco, oh memories..!