Coffee, Caribbean and chocolate

Toen ik in twee dagen helemaal opnieuw moest leren surfen in Santa Catalina - in El Salvador had ik namelijk 'goofy' (links achter) leren surfen en m'n nieuwe instructeur vertelde me doodleuk dat ik als rechtshandige 'regular' (rechts achter) ben - was ik enigszins gefrustreerd en minder succesvol op m'n board dan de vorige keer dat ik me onderdompelde in de wereld van golven en mannen met lang haar met ontzettend afgetrainde lichamen. Samen met Anthony ben ik naar de 'Lost and Found' ecolodge afgereisd, in de buurt van Boquete. We hadden de meest soepele verbinding ooit en overal waar we aankwamen met de bus, vertrok de aansluiting binnen 5 min. Als je niet van 'Lost and Found' gehoord hebt, kom je er niet, want je moet ergens langs de provinciale weg uit het busje springen (bij kilometerpaaltje 42) en vervolgens zo'n 20 minuten hiken naar een soort minibungalowpark. Langs het wandelpad staan allemaal bordjes met bemoedigende teksten las 'you're halfway up, take a seat and have a little rest', 'this is the last big hill' en 'in a few meters you will see the ecolodge', waarschijnlijk om de minder fitte bezoekers een hart onder de riem te steken en te kunnen verwelkomen in de lodge. Hier aangekomen hoorden we dat er veel activiteit in Boquete zou zijn ivm de zoektocht naar de twee vermiste meisjes en dat de vulkaan die we wilden klimmen (met een hike van 11 uur, uitzicht op beide oceanen en temperaturen rond het vriespunt) tijdelijk niet toegankelijk was.. Gelukkig is de ecolodge zo'n plek waar je jezelf wekenlang kunt vermaken met allerlei hikes en daytrips, dus het was niet alsof we niets te doen hadden.

De eerste dag hadden we - mede vanwege het heerlijk Hollandse hondenweer - een koffietour en maakten we kennis met Don Cune, een schattig opaatje, ecoboer en tevens uitvinder. Hier werden we hartelijk ontvangen met een heerlijk fruitontbijt met honing en zelfgemaakte koffie (geen zorgen papa, ik ben er niet nóg lelijker van geworden). Toen het bijna leek op te houden met regenen, werden we rondgeleid over zijn landgoed en kregen we uitleg over het gehele proces van koffie, vanaf de boompje tot en met het ontdoen van de schil, zeven en roosteren, wat wij allemaal zelf mochten doen. Toen iedereen doorweekt was en ik heel blij was met m'n handmade regenjas (gemaakt van een vuilniszak) genoten we van zelfgemaakte fruitwijn, natuurlijk ook weer afkomstig van Don Cune's finca. In het hostel was ondertussen een hele groep NLers aangekomen en ontdekte ik 's avonds dat mixdrankjes tijdens happy hours bijna net zo goedkoop waren als bier en dan moet je wel heel sterk in je schoenen staan om toch voor bier te kiezen.. Ik had niet het idee dat ik ook maar enigszins last had van de alcohol, want ik was fantastisch goed in lifesize jenga en met dank aan mijn bouwkundig inzicht bouwden we een toren tot aan het plafond, maar de volgende dag was een van de eersten hier ik Centraal Amerika dat ik niet om 6 uur al wakker werd van de tjilpende vogeltjes en ik om half 11 gewekt moest worden om weer een daytrip te doen. Omdat iedereen in een soortgelijke staat verkeerde en het weer flink regende, besloten we onszelf te trakteren op een tochtje naar de hot springs. Eerst moesten we even stoppen in een plaatsje dat 'Discoteca' heette (honestly..), waar petrogliefen waren waar van men dácht dat ze weleens gemaakt zouden kunnen zijn (zo voorzichtig gebracht) door stammen van vroeger. Of niet. Dus nu het opeens rond de 35 graden was en we dit culturele hoogtepunt hadden bezocht, konden we eindelijk onze katers dopen in de ijskoude rivier. Natuurlijk hadden we op advies van de hosteleigenaars ook een lekker verkoelend biertje bij ons, om het genot in de hot spring (een soort jacuzzi zonder bubbels) te optimaliseren. En de kater weg te drinken, dat leek een goed idee.

De volgende morgen waren we klaar met de regenachtige ochtenden in de bergen en besloten we weer te verkassen naar een andere highlight die de Lonely Planet adviseert: Bocas del Toro, opnieuw een prachtige eilandengroep met witte zandstranden, helder blauwe zee, geweldige golven en een ontzettend Caraïbisch sfeertje.. Dat wil zeggen: probeer niet te haasten of ook maar te denken aan haast, want dan duurt alles alleen maar langer. Toen wij op een daytrip gingen, was onze guide ons de hele ochtend enorm aan het opjutten omdat m'n vriendinnen zonodig nog bier moesten gaan halen en toen we eenmaal in de boot zaten, gingen we eerst 50 m verderop rustig tanken gedurende 15 min (wat mijns inziens ook tijdens dat wachten had gekund) en dat herhaalde zich na het dolfijnen spotten opnieuw, toen we 10 min de tijd kregen om onze bestellingen door te geven bij een restaurant en we vervolgens 15 m verder een kwartier gingen laden en lossen. Blijkbaar zijn ze hier nog slechter met hun tijdindeling dan ik af en toe kan zijn. Hoe dan ook, de dag zelf was heel leuk en we hebben dus dolfijnen gezien, de mooiste stranden met jungles, lang genoeg gesnorkeld om vissen in alle kleuren van de regenboog in het koraal te spotten, en luiaarden (waar heel weinig aan is, want ze zijn zo Caraïbisch en traag dat je ze amper ziet bewegen en er zelfs mos op ze groeit. Voor Amy's bday zijn we 's avonds sushi gaan eten bij wat een van Panama's beste restaurants zou moeten zijn (ik geloof het graag!) en cocktails met maracuya gaan drinken, another lovely day in paradise :) De volgende dag had ik iemand zo gek gevonden om mee te gaan naar het vasteland voor de 'Oreba' chocolade tour bij lokale stammen, ook weer compleet ecologisch geproduceerd. Hier kregen we samen met een stel übertoeristen (Amerikanen zonder conditie) een rondleiding over de plantage met een minieme hike, waarvan enkelen compleet buiten adem waren, terwijl wij alleen moesten opletten niet uit te glijden in de modder op onze slippers. Net als bij de koffietour kregen we de gelegenheid om zelf te helpen bij de productie (en bovendien vinden die dames het priiiiiima om even niet zelf te hoeven werken en gringo's hun werk te laten doen) en omdat iedereen zich heerlijk passief en afwachtend opstelde, was ik degene die de cacaobonen mocht roosteren en daarna ook de bonen mocht pletten om er cacaopasta van te maken. 100% puur dus, yummmm!! Hoewel redelijk prijzig (maar goedkoper dan de supermarkt) heb ik hier dus ook de lokale bevolking 'geholpen' door wat extra chocolade af te nemen :) My pleasure! Misschien moet ik dat ook maar importeren, want ik begreep dat ze nieuwe importeurs zoeken en dan weet ik ook dat het geld goed terechtkomt. Na nog een keer van het uitgaansleven op het eiland genoten te hebben, heb ik besloten dat het tijd was om naar de jungle in Costa Rica te gaan om het niet teveel gedachteloos chillen op stranden en het zoeken naar goede producten voor import weer in balans te krijgen met het genieten van activiteiten waar je thuis zelden (of nooit) de gelegenheid toe krijgt, zoals bungeejumpen, ziplinen, tarzanswings en vliegen als Superman.