De gevaren van Zuid-Oost Azie ;)

Lieve mensen, dit is een serieuze waarschuwing: als uw leven u lief is, ga dan niet naar ZO-Azie!! Nee, flauwekul... Het geldt waarschijnlijk alleen voor mij, want iedereen om mij heen lijkt ongedeerd te zijn, op een enkel buikgriepje na.
Iedereen bedankt voor de felicitaties via waarbenjij, facebook, mail en sms :) Mede dankzij jullie heb ik me heeeel erg jarig gevoeld! Maar ik geef de voorkeur aan het in chronologische volgorde vertellen van mijn verhalen, dus hier komt 'ie. Nadat ik mijn vorige bericht heb geschreven was niemand de hele dag werkelijk in staat om veel uit te voeren (oud en nieuw hadden we nl goed gevierd); we hebben BIJNA de zonsondergang vanaf de Phu Si - volgens horen zeggen heel indrukwekkend - gezien, waarna we met een goed diner het nieuwe jaar in zijn gaan luiden. De volgende dag was het tijd om mijn vaste clan te verlaten om met een groep nieuwe mensen naar Vang Vieng af te reizen, alwaar we in tubes (tractor-binnenbanden) over de Nam Song gedobberd hebben met altijd wel een bucket (de eerder omschreven emmertjes met drank) met een of andere cocktail binnen handbereik. Hier hebben we een paar dagen van genoten, gelukkig met tussendoor een rustdag waarop we een fietstocht ondernamen en we door nabijgelegen grotten gingen kruipen om ook wat van de prachtige omgeving mee te krijgen. Vanuit het vorige hostel waren een nurse en een murse (male nurse) met ons meegegaan naar Vang Vieng, dus ik had nurse Jen geclaimd om goed voor mij en mijn vinger te zorgen. Mede dankzij mijn lompheid die me eerder deze week wat ernstige verwondingen had opgeleverd, kon ik in VV - gemakkelijker dan anders - de verleiding weerstaan om aan alle activiteiten die gevaarlijk zouden kunnen zijn deel te nemen en heb ik slechts wat schaafwonden overgehouden aan een onschuldig potje beachsoccer. Na een paar dagen hadden we het wel een beetje gezien in VV en zijn we met een deel van het nieuwe team naar Vientianne gekayakt. Niemand van de mannen wilde bij mij of Taeja in de kayak, en wij als vrouwen wilden eigenlijk ook liever samen (), wat erin resulteerde dat bij de rapids bijna alle kayaks omsloegen behalve die van ons en die van Donald en John (ook in ons team) en we zelfs van de mannen te horen kregen dat wij het eruit lieten zien alsof het echt een makkie was, haha! Kayaken met een gebroken vinger is trouwens niet aan te raden, want na 3 uur had ik het er wel een beetje mee gehad. In Vientiane hebben we in een dagje alle sightseeing-punten af kunnen vinken en hebben we in een rooftopbar met een mooi uitzicht over de Mekong en Thailand afscheid genomen van Max en Thom, die naar Vietnam moesten. De rest wilde graag de Kong Lo cave gaan bezoeken, en aangezien daar een leuke tocht per motorbike aan gekoppeld is, hebben we besloten die ook meteen te doen. We zijn dus per local bus naar Tha Khaek afgereisd, genietend van Laose karaoke, in een bus die halfvol geladen werd met komkommers, zakken maiskolven in het gangpad en een x-aantal traytjes eieren. Een helse reis (maar wel een ervaring..), omdat de bussen in Laos zachtstgezegd niet bepaald berekend zijn op beenruimte voor westerlingen.
Anyways, eenmaal in Tha Khaek aangekomen zijn we de volgende ochtend na een kort testritje - dat foutging, omdat ik met mijn rechterhand de bike terug wilde trekken toen deze onder me wegschoot (ervaren motor-, scooter- of brommerrijders weten wat er gebeurt als je met rechts aan je stuur trekt) - begonnen aan ons driedaags avontuur door de bergen van Laos, over hobbelige, slecht onderhouden (mits onderhouden) onverharde wegen bezaaid met rotsen en zacht zand, op weg naar het hoogtepunt van de tocht: de Kong Lo cave. Zoals Donald voor vertrek zei: "first day is for trying, second day is for flying" (Taeja en ik konden alleen maar hopen dat het de derde dag niet een 'd' als beginletter had), en zo geschiedde. We werden elke dag beter met onze moto's - de wegen werden ook beter begaanbaar - en zwaaiden vrolijk terug (incl. Magnum-stokje vastgetaped aan mn vinger) naar alle enthousiast zwaaiende kinderen langs de weg. Echt een fantastische tocht. De Kong Lo cave was heel indrukwekkend, het is de langste (7,5 km) grot over het water ter wereld en vanbinnen waren er allemaal stalactieten en stalagmieten en natuurlijk was het pikkedonker, want de rivier kronkelde die complete afstand een beetje door de grot, waardoor je nergens iets zag als je niet een headlight had.
Na ons grote avontuur wilden we zo snel mogelijk naar Si Phan Don, ofwel 4000 islands, in het zuiden van Laos omdat we twee verjaardagen te vieren; die van mij en die van Donald. Hoewel iedereen een beetje ziek, zwak en misselijk was (groepsvoedselvergiftiging?) hebben we flink de bloemetjes buiten gezet en hadden mn vrienden zelfs een grote fles champagne geregeld om mijn 25e levensjaar mee in te luiden. Ook vanuit thuis heb ik vele felicitaties mogen ontvangen (bedankt iedereen!!), wat heel speciaal was! Voor Donalds verjaardag zijn we naar de grootste watervallen van Laos gefietst, op Don Khon, en daarna zijn we naar het zuidelijkste puntje van het eiland gegaan om de met uitsterven bedreigde Irrawaddy-dolfijn te spotten tijdens de zonsondergang op de Mekong. Er waren heel veel dolfijnen en het is me ditmaal zowaar gelukt om enkele vinnen en zelfs een rug van een dolfijn op de gevoelige plaat vast te leggen! De dag daarna zijn we weer een trip gaan ondernemen. We huurden weer een tube - en kregen er ditmaal een fles water bij - en dobberden tussen de waterbuffalo's en naakt spelende kinderen over de Mekong naar Monkey Island. Hier kregen we een goede BBQ en werden we aan de apen blootgesteld, of andersom. Er zaten vier apen in het rescue centre, waarvan er drie in een hele grote kooi zaten en eentje los rond mocht lopen. Helaas was de rondlopende aap een vrouwtje en wilde zij aan Taeja en mij duidelijk maken dat zij op dat eiland de baas was en dat deed ze door op ons te springen en aan onze haren te trekken en in het gezicht te krabben en te bijten; mijn neus was haar favoriete object om haar agressie op te uiten. Het advies: gewoon over je heen laten komen en geen oogcontact maken, laat de aap maar denken dat zij de baas is. Not my style, maar vooruit, deze aap is agressiever dan de meeste vrouwtjes waar we normaliter mee te maken krijgen...
Sinds eergisteren ben ik in Cambodja en ik ben meteen doorgereisd naar het zuiden, omdat ik graag nog wat tijd op het strand door wilde brengen voordat ik terug moet naar de kou. Echter, vanwege een bacteriele infectie in mijn darmen (die al ruim 10 dagen actief is en gisteren opeens heftige griep veroorzaakte) heb ik nog niet veel strand gezien, maar heb ik gisteren en vandaag een IV (intravenous) ingespoten gekregen om ervoor te zorgen dat de veronderstelde bacterie zo snel mogelijk uit mijn systeem wordt weggewerkt. Onder het mom van 'nu we er toch zijn' heb ik het bezoek aan de kliniek aangegrepen om een rontgenfoto van mijn vinger te laten maken, omdat het na drie weken nog altijd even opgezwollen en pijnlijk is (en het kost toch maar 5 euro :)). Het ziekenhuis waar ik naartoe werd gebracht was enigszins achterhaald, maar de rontgenapparatuur werkte prima en - nadat de foto's drooggefohnd waren - was er een duidelijke grote breuk in mijn vinger te zien. En het beste is: ik mocht de foto's houden! YES! Mijn vinger heeft nu niet langer een Magnum-stokje nodig als spalk, helaas helaas, maar ik heb een heuse professionele spalk incl. verband gekregen. En medicijnen die de botgroei versnellen. En medicijnen om de zwelling te verminderen. En een antibiotica-kuur voor mijn darmen. Ja mensen, ik kom kerngezond thuis! En het duurt niet eens lang meer.. Volgende verhaal zal ik waarschijnlijk pas schrijven na thuiskomst, want ik heb nu slechts 10 dagen om door heel Cambodja heen te racen/reizen en dat geeft me niet echt de ruimte om eens lekker de tijd te nemen om alle avonturen uitgebreid te beschrijven, want zoals duidelijk mag zijn: er zijn veeeeeuul avonturen!

Heel veel liefs en TOT SNEL! En alvast bedankt voor alle leuke reacties :) Kuskuskus